Hastanede bir ay geçirdim ve eve döndüğümde, kendimi sokakta, bunalmış ve kalbim kırık bir halde dururken buldum. Kendimi inanamaz bir halde buldum, durumumun gerçekliğini kavrayamıyordum. Geriye kalan tek ailem olan öz kızım, beni onlarca yıldır yaşadığım evden dışlamıştı. İhanetin acısı keskin ve derindi ve beni ezici bir çaresizlik hissi sarmıştı. Ama tam umudumu kaybetmek üzereyken, tamamen beklenmedik bir şey oldu. Orada durup, hayatımın kalıntılarını barındıran kutulara boş boş bakarken, komşum Bayan Thompson yanıma geldi. Yıllardır yan komşumuzdu ve sayısız kez nezaket göstermiştik. Sıkıntımı fark etti ve yanıma geldi; yüzünde endişe ve şefkat karışımı bir ifade vardı. "Bay Johnson, iyi misiniz?" diye sordu nazikçe, sesi yıpranmış sinirlerime yatıştırıcı bir merhem gibiydi. Devamı için sonraki sayafaya geçiniz..
