Hastane o an sessizdi fazla kimse yoktu. Sadece bazı makinaların sesi vardı. Eşim neredeyse 4 aydır hareket etmeden öylece yatıyordu.. Ben onun yanına hiç aksatmadan hergün geldim elini tuttum, ve bizim için çok önemli şeyler söyledim, ona olan sevgimi bağlılığımı anlattım. Birgün doktorlar beni konuşmak için odaya çağırdı. Bana karım için artık bir karar vermem gerektiğini söylediler, çok zayıf düştüğünü ve her geçen gün daha acı çektiğini söylediler. O an dünya başıma yıkıldı, bunu nasıl yapacaktım ondan nasıl vazgeçecektim, aklımı oynatmak üzereydim, ama kendimi toplamak zorundaydım. Veda etmek için yanına gittim ellerini avucumun içine aldım ona doğru eğildim ve ona yine o duyması gerektiği sır gibi sakladığım cümleleri söyledim. Tam o sırada kapının arkasında biz gizlice izleyen karıma her söylediğimi duyan birinin olduğunu bilmiyordum… O an odada sadece makinelerin mekanik sesleri vardı. Ben gözyaşlarımı gizleyerek eşime eğilip, yıllardır içimde sakladığım en derin sözleri fısıldadım. Onun için yaşadığımı, onsuz nefes alamayacağımı, eğer bu dünyadan giderse ben de ardından sessizce solacağımı söyledim. Dudaklarım titredi, ellerim terledi. Bilmiyordum ki kapının arkasında bir gölge beni dinliyordu.
Kapı gıcırdadı. Ben hâlâ eşimin yanaklarına kapanmış, onun sıcaklığını son kez hissetmeye çalışırken bir ses duydum:
“Onları duydu… Her kelimeni…”
Başımı kaldırdım, kapının eşiğinde genç bir hemşire duruyordu. Gözleri kıpkırmızıydı, belli ki çoktan ağlamış. Yanıma geldi, elimi tuttu. “Sakın pes etmeyin” dedi. “Bazen hastalar hiç tepki vermez ama sevdiklerinin seslerini, sözlerini duyarlar. Ben… az önce cihazın göstergesine baktım. Kalbi sen o sözleri söylerken birden hızlandı.”
Dizlerimin bağı çözüldü, oturduğum sandalyeye yığıldım. “Ne diyorsun sen?” dedim fısıldayarak. Hemşire titreyen parmağıyla ekrandaki çizgiyi gösterdi. “Bakın, tam o an… birden tepki verdi.”
2 / 2
