Doktorlar, kadının yaşam destek ünitesini ayırmaya karar verdiler: Kocası ona veda etmek için eğildi ama sonra korkunç bir şey fark etti
«Üzgünüm efendim,» dedi doktor sessizce, «ama karınız büyük ihtimalle bir daha asla uyanmayacak. Çok fazla acı çekiyor. Makineleri ayırabilmemiz için belgeleri imzalamamız gerekiyor.»
Adam, gözyaşlarını zor tutarak karısına baktı.
«Doktor… ama belki de en azından ufak bir şans vardır? Belki biraz daha beklemeliyiz?»
Doktor başını salladı.
«Anlamı yok. Sadece makineler sayesinde nefes alıyor. Ne kadar acı çektiğini anlıyorum… Ama inan bana, onun için daha da acı verici. Onu bırakmalısın.»
Bu sözler bir ölüm fermanı gibiydi. Adam onu dünyadaki her şeyden çok seviyordu. Kazadan sonra hayatı sonsuza dek değişti. Neredeyse iki aydır yatağının başından ayrılmamıştı; geceyi koğuşta geçirmiş, elini tutmuş, ona çocuklardan, evden, onu bekleyen hayattan bahsetmişti.
Ev, her gün soran iki oğul yüzünden sıkılmıştı:
– Baba, annem uyanacak mı? Bize geri dönecek mi?
Ve gözyaşlarını silerek cevap verdi:
– Elbette çocuklar, inanmalıyız.
Ama inanç giderek zayıflıyordu. Ve sonra doktorların nihai kararlarını verdiği gün geldi. Adam, elleri o kadar titriyordu ki kalemi zar zor tutabiliyordu. Makineler kapatıldı. Koğuşta bir zil sesi duyuldu ve sessizlik dayanılmaz hale geldi. Karısının elini sıkıca kucakladı, dudaklarını parmaklarına bastırdı ve fısıldadı:
– Seni her zaman seveceğim. Sen en iyi eş ve annesin. Rahat uyu canım. Çocuklarımıza ne kadar harika bir anneleri olduğunu anlatacağım.
Alnını öpmek için eğildi… ve aniden donakaldı. Gözleri dehşetle açıldı. Adam bunu fark etti Kadın nefes almaya devam etti. Önce zar zor fark edilir bir şekilde, sonra daha derin, sanki ciğerleri kendi kendine canlanmış gibi. Makineler birkaç dakikalığına kapalı kalmıştı ama göğsü nefesiyle birlikte inip kalkıyordu.
«Bu… imkansız…» diye fısıldadı doktorlardan biri.
Ama gerçekti. Kendi kendine nefes alıyordu. Bunun tek bir anlamı vardı: bedeni mücadele ediyordu, pes etmemişti.
Adam ağlayarak ona sarılıp adını haykırdı.
«Sevgilim, beni duyuyor musun? Geri döndün… Güçlü olduğunu biliyordum. İnanmıştım!»
Doktorlar acilen canlandırma işlemlerine başladılar, göstergeleri kontrol ettiler. Ve onu uzun ve zorlu bir rehabilitasyon süreci bekliyor olsa da bir mucize gerçekleşti: kadın hayata geri döndü.
Birkaç hafta sonra, ilk kez gözlerini açtı. Bakışları zayıftı ama en önemlisi gözlerinde parlıyordu: Yakındaydı.
Adam elini tuttu ve gözyaşlarının arasından gülümsedi:
– Eve hoş geldin aşkım.
2 / 2
