Merhum kocamın en sevdiği paltosunu hayır kurumuna bağışlamaya hazırlanırken, iç cebinde garip bir şey hissettim. Parmaklarım bir anahtara ve üzerinde bilmediğim bir adres yazılı buruşuk bir zarfa takıldı. Altı ay boyunca hastanedeki işle avundum, ölümünden sonraki boşluğu düşünmemeye çalıştım. Boş dairedeki geceler ağır geldi ve anılar en zayıf noktalarıma vurdu. Bir gün kendimi durup gerçekle yüzleşmeye zorlayana kadar işin benim için bir kurtuluş olduğunu düşündüm. Şimdi, düzgünce katlanmış kıyafetlerin arasında garip bir beklenti hissediyordum. Anahtar elimde ağırdı, zarf düzensiz katlanmış bir şekilde hışırdıyordu ve adres sanki fısıldar gibiydi: "Kocan hakkında her şeyi öğrenmelisin." Ve işte oradaydım, o adresle evin kapısının önünde duruyordum.
