O an da her şey benim amacıyla bitmişti. Daha yaşım 28 idi. Babam vefat edince işlerin başına geçmiştim. Yüzlerce işçi kardeşe ekmek vermekteydim. Babamdan kalan işi çok iyi yerlere getirmiştim. Bu yaşta bu tür bir konumda olan birkaç şahıstan biriydim. Daha geride bıraktığımız ay kızım olunca da çok sevinmiştim. Çıktım hastaneden, ne yapacağımı bilmeden. Başı önde bankta oturan bir abla gördüm; Türkiye’de üç, Bursa’da bir adet olan arabama tükenmiş durumda binerken. Bu bayan hastaneye gelmiş olamaz dedim, zira çok pahalı. Pek huyum değildir ama çok zorda kalmış sanırım gidip sormalı. Ben pek inanmam bu tür insanlara da, onlara yardım yapmaya da. Nedense gittim işte o an da, onun yanına. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz...
Devamını diğer sayfayadadır.
